Wie een hart heeft voor recreatieve luchtvaart in België hoorde ongetwijfeld al van Valérie Dereymaeker. Of van haar nickname: Lady Bush Pilot. Googel haar en je ontdekt een schat aan informatie over deze ondernemende dame. Klik eens door en maak een tussenlanding in de talrijke reportages die over deze pilote en haar Piper Super Cub PA-18 zijn verschenen. Of vlieg rechtstreeks op www.ladybushpilot.com, waar Valérie zelf in geuren en kleuren haar vliegavonturen vertelt. Van Australië over Afrika tot in Alaska, waar een instructeur haar de nickname Lady Bush Pilot gaf. Tijd om met Valérie hierover een brousseboompje op te zetten!
Nu haar grote Afrika-missie in mei -in een Cessna 182 naar Djibouti! – achter de rug is, willen wij graag weten wie deze avontuurlijke zakenvrouw nu eigenlijk is. Leeft zij het leven waar ze als kind van droomde? En welke uitdagingen staan nog af te vinken op haar bucket list?
Als klein meisje al volgde ik met grote ogen de avonturen van Daktari op tv … Dat heeft zeker meegespeeld in die aantrekkingskracht van Afrika. Mijn eerste passie was reizen. Zo trok ik in mijn jeugd te paard door België en Frankrijk. Ik ben altijd al op zoek naar die kick om dingen te ontdekken, in totale vrijheid … Zonder beperkingen – behalve dan het weer … Het avontuur opsnuiven … En uitdagingen aangaan. En ja, dankzij de luchtvaart kon en kan ik die droom waarmaken.
Je studeerde psychologie en ging ruim 20 jaar geleden aan de slag in de wereld van het vastgoed. Pas in 2012 startte je een opleiding PPL [=private pilote licence]. Was het een kinderdroom om piloot te worden?
Neen, niet meteen. Maar in mijn familie zijn er meerdere piloten en mijn instructeur is een neef van me, dus … Al bij al blijven het avontuur en het reizen mijn grootste motivatie!
Mocht je opnieuw 18 jaar zijn, zou je je leven anders invullen?
O, dankjewel, Caroline, dat ik dankzij jou mijn volwassen leven nog eens mag overdoen! (lacht) Ach, alle gekheid …, ik zou wellicht carrière maken in de luchtvaart. Niet dat ik spijt heb van mijn opleiding tot psychologe, hoor, of van mijn carrière in de immobiliën, verre van!
Wat drijft een vrouw van 53 om die avontuurlijke reizen, toch vol risico, te ondernemen?
In het begin wou ik niet alléén reizen. Ik hoopte om samen met andere recreatieve piloten uitstappen te gaan doen. Ieder met zijn eigen vliegtuig maar dan in formatie. Maar, in tegenstelling tot wat ik dacht, blijken niet alle piloten avonturier of wereldreiziger te zijn…
Toegegeven, ik ben bevoorrecht. Ik mag mijn eigen baas zijn, ik doe mijn werk wanneer en waar ik dat wil. Da’s van een ongekende vrijheid!
En ik heb geen seconde spijt dat ik de reis alléén heb aangedurfd. Want dat liet mij toe tal van fantastische mensen te ontmoeten en vrienden te maken in alle uithoeken van de wereld. Zo maakte ik ook kennis met andere gepassioneerde piloten (vooral in Zuid-Afrika). Hun gulle gastvrijheid en hun kostbare hulp, die vergeet ik nooit.
En weet je, dat ganse traject dat ik heb afgelegd, dat is mijn eigen verdienste. En daar ben ik dus zo trots op!
Wat was het meest bangelijke moment tijdens je vliegcarrière?
Enkele jaren geleden vlogen we in groep nabij het Bodenmeer. Ik had het traagste vliegtuig en verloor mijn collega’s uit het zicht. Plots zag ik vóór mij een ander vliegtuig, dus ik vermoedde dat ik hen inhaalde. Toen dit vliegtuig almaar groter werd, dacht ik dat het mij opwachtte, ook al omdat we in een gecontroleerde zone vlogen. Tot ik doorhad dat het andere vliegtuig op mijn hoogte vanuit de andere richting kwam aanvliegen! We konden om het laatste nippertje een botsing vermijden!
Heb je ook al een manoeuvre uitgevoerd met je vliegtuig, waarvan je achteraf besefte dat het onverantwoord was?
Ja, opstijgen bij variabele wind en windstoten, met van tijd tot tijd rugwind … Geen sinecure!
Aan welke bestemming heb je de mooiste herinneringen overgehouden?
Ah, aan Zuid-Afrika! En aan Israël, waar ik op negatieve hoogte vloog, onder het zeeniveau, op min 1250 voet!
Zijn er ook plaatsen waar je nooit meer naartoe wil (of durft) vliegen?
Naar Servië. Ik werd er allesbehalve vriendelijk onthaald, de brandstof is er onwaarschijnlijk duur, … En ook niet meer naar Turkije. De administratie is er ondoorgrondelijk.
Wie hielp jou bij de voorbereidingen van je reis naar Afrika? En welke personen waren onmisbaar om deze reis te kunnen voltooien?
Ik heb alles alleen voorbereid: de vergunningen om te vliegen en te landen, de avgas, de hotels, de contacten op de grond, … Voor Nigeria heb ik gebruik gemaakt van een handlingservice. En ook voor de landen waar dit verplicht is, natuurlijk, zoals bij mijn aankomst in Spanje.
Elk onderdeel van mijn reis is grondig voorbereid. Ik zeg altijd: goed overwogen is half gevlogen! En bij de minste vermoeidheid of twijfel was mijn vriend Philippe maar een peptalktelefoontje ver! Zijn steun was ten volle welkom!
Eens voorbij Equatoriaal Guinea was de hulp van Luc Trullemans buitengewoon waardevol. Zijn weersvoorspellingen kostten mij wel de nodige stress, vooral in die landen waar de zichtbaarheid slecht is of waar de wind tegen zit, zoals in Mauretanië en in Marokko. Daar loodste Luc mij naar de beste hoogte, waar de wind gunstiger stond.En, o ja, mag ik zeker niet te vergeten: de steun van mijn vrienden en andere piloten is goud waard!
Hoeveel vlieguren heb je inmiddels in je logboek staan?
Dat moeten er ongeveer 850 zijn.
Kan je een cijfer kleven op het budget dat je jaarlijks besteedt aan deze toch wel ongewone en vooral dure hobby?
Ik ben daar al lang mee gestopt, hoor! (Valérie knipoogt) Wat niet weet, wat niet deert … En waar men van houdt, dat brengt men niet in rekening, hé! Hoe ziet jouw volgende uitdaging eruit? Zijn er al concrete plannen? Nog een nieuwe grote reis, maar … euh … bijgeloof belet mij daarover al iets te verklappen … Ik werk eraan! Graag zou ik ermee in 2020 van start gaan … En wat mogen wij jou nog toewensen? Het perfecte vliegweer!
Al van jongs af aan ben ik gefascineerd door avontuur. Samen met mijn ouders heb ik al vele reizen gemaakt. Dankzij hen heb ik een stuk van de wereld kunnen ontdekken. Reizen is voor mij je blik op de wereld en het leven verruimen.
Het verhaal van Lady Bush Pilot heeft indruk op me gemaakt. De wereld op een avontuurlijke manier ontdekken, uit je comfortzone treden en je dromen waarmaken. Valérie in – spireert mij en geeft me energie om te starten met een PPL opleiding. Aangezien ik pendel tussen Polen en België, heb ik besloten om mijn opleiding in Warschau te volgen. Eigen – lijk ben ik een Poolse met een Gents accent. Ik sta te popelen om de challenge te starten en ga er een succesverhaal van maken. Ik deel graag foto’s met mensen die mijn vlieg – microbe delen.
Toen ik Lady Bush Pilot vorig jaar ontmoette tijdens een fly-in in Malle, vertelde ze me over haar plannen voor een solo-expeditie doorheen Afrika. Vliegen van noord naar zuid langs de Afrikaanse Oostkust. Daarna nog eens in om – gekeerde richting: van Zuid-Afrika tot Marokko. Helemaal alleen! De innemende Valérie klonk uiterst vastberaden, al kon ik, als ik eerlijk moet zijn, moeilijk geloven dat ze zoiets in haar eentje klaar zou spelen.
Ik volgde haar hele reis van dag tot dag, via Face – book en via haar blog. Vaak stuurde ik haar een duimpje, daarna enkele bemoedigende woorden. Ik heb de hele reis meebeleefd. Keer op keer steeg mijn respect voor haar lef en moed.
Het liep niet altijd van een leien dakje: slechte weersomstandigheden, extreme hitte, korte landingspistes, oriëntatieproblemen… Vaak stuurde ik haar via e-mail ook een beetje raad en bemoedigende woorden, iets wat ze zeer op prijs stelde.
Ik bleef erin geloven, zowel in de pilote als in het uitstekende vliegtuigje, een Super-Cub, een sterk verbeterde versie van het verkennings – vliegtuig Piper Cub. Samen hebben ze een uitzonderlijke prestatie neergezet. Ge moet het maar doen… chapeau!
