21 juli, de verschillende smaldelen maken zich klaar voor het jaarlijks luchtdefilé boven Brussel. Aan boord van de toestellen vliegen die dag genodigden mee of mensen die op één of andere manier een ticket wisten te bemachtigen. Dit jaar kon je bijvoorbeeld via een wedstrijd op de Vlaamse commerciële radiozender JOE een zitje in een Marchetti winnen. Christel Verbeeck (59) uit Mechelen had maar wat graag aan de quiz deelgenomen, maar was helaas te laat. Jammer voor Christel, want het was al jaren haar wens om eens mee te vliegen met het vliegtuig waarmee haar vader op 21 april 1971 om het leven kwam.

Eén foutje, een fractie van een seconde

In de archieven lezen we dat adjudant vlieger Paul Verbeeck die dag vloog tijdens een training van het eerste acrobatisch team onder leiding van majoor vlieger Lesoil. Paul, die in 1956 in Belgisch Congo zijn vleugels had behaald, had al jaren ervaring op onder andere de Starfighter F-104. Hij was intussen instructeur geworden bij de Elementaire Vliegschool in Goetsenhoven. Met de ST-01 vloog hij tijdens de training op de vierde positie tijdens een looping, maar hij geraakte niet tijdig uit de duikvlucht. Paul (34) verloor zijn leven en liet een vrouw en twee kleine kinderen na.

Christel was toen acht jaar, haar zus drie. De herinnering aan die zwarte dag staat op haar netvlies gebrand. Ze herinnert zich nog perfect het verloop van die dag: hoe ze van school werd gehaald, hoe radeloos haar moeder was die pas het tragische nieuws over haar echtgenoot had vernomen. “Telkens als ik de Last Post hoor, krijg ik nog steeds kippenvel”, vertelt Christel, “het was de muziek op de begrafenisdienst van mijn vader.”

De liefde van haar leven

Christels moeder was vijf jaar ouder dan haar vader. Ze adoreerde de man in uniform die ze al op jonge leeftijd had leren kennen. Paul was een piloot in hart en nieren. Hij hield van zijn job, van snelle wagens en van zijn gezin. Het koppel besefte dat piloot zijn geen job was zonder risico. “Als er me iets overkomt, hoop ik dat het tijdens mijn dienst is”, hoorde Christel haar vader vaak zeggen. Het gaf hem ergens gemoedsrust dat zijn gezin zou kunnen rekenen op de steun van de organisatie Fonavibel van Defensie. Ook al zou hij er dan niet meer zijn, financieel zouden zijn vrouw en kinderen nooit iets tekort komen.

Onvervangbaar

Christel toont een foto van toen ze als klein meisje bij haar vader in een Marchetti mocht zitten. “Het voelde toen aan als een kolossaal vliegtuig”, herinnert ze zich. “Na zijn dood bleef mijn vader aanwezig in ons gezin. Er kwamen geregeld nog collega’s van hem langs, de kameraadschap in die squadrons was enorm. Ook aan de hand van foto’s, de dagelijkse gesprekken met mijn moeder, de verhalen van mijn grootouders… Ook dankzij Fonavibel werd de herinnering aan mijn vader levend gehouden. Het jaarlijks kerstfeest in Het Huis der Vleugels in Brussel, de geschenkjes, spelen met kinderen die hetzelfde noodlot hadden getroffen als ons gezin. Als kind heb me altijd gesteund gevoeld en dankzij Fonavibel duurde dat eigenlijk zolang mijn mama leefde. Elk jaar opnieuw kreeg ze nog een kaartje toegestuurd, voor ons een warm teken dat ze hun piloot Paul Verbeeck, onze papa dus, nog niet vergeten waren. Die kleine attenties zijn hartverwarmend.  

Ook mijn moeder is hem nooit vergeten, hij bleef onvervangbaar voor haar. Ze is voor de rest van haar leven single gebleven. Ik heb troost gevonden om haar af te geven toen ze op haar sterfbed zei ‘ik ga terug naar papa, hij wacht op me’.“ 

Verbondenheid

“Mijn hele leven heb ik mijn vader, mijn god, gemist. Vooral op die bijzondere momenten in mijn leven. Ik lijk ook goed op hem, ik houd van snelle auto’s en vliegtuigen, al had ik nooit de ambitie om zelf piloot te worden. Nog steeds voel ik me verbonden met hem als ik het geluid van een straaljager hoor,” mijmert Christel. “Het is altijd mijn droom geweest om te ervaren hoe papa zich als piloot voelde in zijn vliegtuig. Toen de media berichtte over de vervanging van de opleidingstoestellen, dat de Marchetti’s dus definitief op stal zouden gaan, begon ik de hoop een beetje te verliezen.”

Dankzij Raf

Christel besefte dat het nu of nooit was. Wat als ze haar verhaal eens stuurde naar die radiopresentator van JOE die net een Marchettivlucht had mogen weggeven? Wat had ze ermee te verliezen?

Raf Van Brussel, die ook geen onbekende is in het militair luchtvaartmilieu, sprak enkele relaties aan en belde Christel enkele dagen later met fantastisch nieuws: “Christel, op 21 juli vlieg je mee met kolonel July in een Marchetti”. Na een geslaagde medische keuring in het militair hospitaal in Neder-Over-Heembeek, vertrok Christel samen met haar man en een bevriend koppel naar Beauvechain. Eerst een briefing, flightsuits passen, eten en om 14u15 klaar voor de line up… net als de échte piloten. “Spannend,” lacht Christel, “ik dacht dat ik nooit in zo’n kostuum zou passen! Voor de vlucht zelf had ik geen schrik, ik had vertrouwen in de piloot en in het toestel. Uiteindelijk is mijn vader niet om het leven gekomen door die Marchetti, het ging om een menselijke fout van een fractie van een seconde die hem fataal werd.”

“Zo fantastisch”, vertelt Christel, “eindelijk meevliegen in die Marchetti en het gevoel ervaren waar mijn vaders passie lag. Een echte one in a lifetime experience!” Christel spreekt vol lof over de organisatie en over de uitleg die ze van Kolonel July kreeg tijdens de vlucht. Het was pas achteraf dat de emotionele ontlading kwam: “Eens uit het vliegtuig, barste ik in tranen uit. Zo dichtbij mijn vader was ik al jaren niet meer geweest. Het gevoel kan ik met geen woorden beschrijven. Een mix van geluk en gemis, zo intens dankbaar dat ik dit trieste hoofdstuk uit mijn jeugdjaren dan toch op een unieke manier mocht afsluiten.”

Auteur: Caroline Ostyn
Foto,s: archief Christel Verbeek