Een heel verhaal over de radio: “Die andere piloot is zomaar in circuit gekomen, zonder eerst het signalenvierkant te overvliegen, dadelijk op circuithoogte, en dat is niet de eerste keer, dat moet nu echt wel eens gedaan zijn…”
Mijn rechterwijsvinger krult zich rond mijn zendknop, ik moet dringend een boodschap zenden. Nu als het kan. Eindelijk, radiosilence… “Pan Pan Pan, OO-E64, overheated engine, position NW, 1500, try to reach RWY 25”. De pleincommandant reageert even rustig als professioneel. Even later: “report position… close downwind… final”. Ik maak een perfecte “precaution landing”.
Mijn passagier kijkt me een beetje ontgoocheld aan: “Ik had gedacht dat de vlucht langer zou duren”. Ik kan mijn trotse glimlach nauwelijks onderdrukken, hij heeft zelfs niet gemerkt dat er iets aan de hand was. Niet slecht met een olietemperatuur van 150°.
In de bar verneem ik dat de azijnpisser opnieuw heeft toegeslagen. Ik had beter een rechtse in plaats van een linkse bocht gedraaid. En wellicht was het toestel onvoldoende onderhouden. De feiten: ik heb het traject van mijn spoedlanding, aan de grond, een half uur lang nagerekend, via een rechtse bocht zou ik niet sneller aan de grond geweest zijn. Ik vond dat niet makkelijk om te berekenen, dus hoe had ik dat in godsnaam tijdens vlucht op enkele seconden tijd moeten berekenen? En wat het motoronderhoud betreft: 10 u geleden had de motor zijn 100-uursinspectie gehad. Samen met een collega-piloot had ik voor de vlucht de motorkap volledig gedemonteerd en de olie- en koelvloeistof aangevuld. En die piloot die het signalenvierkant niet overvloog, die oefende zijn circuits, dan ga je niet telkens overhead.
Word zelf nooit azijnpisser, dat is niet bevorderlijk voor de clubsfeer en het brandt pijnlijk tijdens het plassen.
Houd radiocommunicaties kort: “callsign, position, intensention/request”, de rest vertel je in de bar. En, blijf altijd rustig in noodsituaties.
