Gefascineerd door fenomenale vliegtuigen, fotografen met reusachtige telelenzen, het geluid van de radio’s dat door de luidsprekers galmde… De passie voor luchtvaart van Jimmy De Clercq is zoals bij vele jongens ontstaan tijdens een bezoek aan een airshow toen hij elf jaar was. ‘Ik vond het knap wat die piloten deden. Die voor mij totaal onbekende wereld deed me dromen, ik associeerde het vliegwerk onmiddellijk met kunst.‘
Inmiddels vele jaren later spreken we af met Jimmy (47) in een omgeving die voor ons totaal onbekend is. In zijn kunstbronsgieterij in Oostakker vertelt de man over zijn jongensdroom, zijn artistieke passies en zijn doorzettingsvermogen om toch te verwezenlijken wat volgens anderen niet haalbaar zou zijn voor hem.
“Toen de onderwijzer me vroeg wat ik wou worden, antwoordde ik ‘piloot’. Hij grijnsde en zei op sarcastisch toon: ‘Gij zult geen piloot worden, vrees ik!” Ook al was ik geen primus in de lagere school, toch was ik er zeker van dat de man op termijn zijn woorden zou moeten terugnemen.
Tijdens mijn jeugd stierven mijn ouders. Weinig kon me nog boeien, en al zeker niks meer op school. In een beroepsschool volgde ik dan maar mechanica en constructielassen. Na verloop van tijd voelde ik wel dat ik meer zou kunnen, maar toen ik de draad van mijn studies echt weer wou opnemen, was het helaas te laat. De achterstand bijbenen was niet langer een optie.
Na mijn schoolcarrière vond ik mijn draai ook niet onmiddellijk. Ik moest tegen mijn zin in een fabriek werken om de kost te verdienen. Ik sukkelde van de ene job in de andere, twaalf stielen, dertien ongelukken. Ik bleef wel altijd avondles volgen: fotografie, video, grafische programma’s: zaken waar ik mijn artistieke ei kwijt kon.
Een man van de VDAB die mijn situatie kende, stuurde me naar een kunstbronsgieterij. Volgens hem zou dat iets voor mij kunnen zijn. Toen ik het atelier binnenstapte en de gloeiende kroes uit de oven zag komen, kreeg ik eenzelfde gevoel als tijdens die airshow jaren geleden. Ik had mijn nieuwe passie ontdekt.
De periode van twintig jaar die daarop volgde ben ik in de gieterij gebleven om het ambacht te leren van de meester zelf. Mijn nieuwsgierigheid en liefde voor het werk motiveerde mijn werkgever om me werkelijk alles te leren.
Samen met een vriend die actief was in de muziek, een compleet andere tak in de kunstwereld, heb ik het bedrijf uiteindelijk overgenomen van mijn patron. Nog elke dag ervaar ik mijn vak als een van de mooiste ter wereld, elke dag een nieuwe uitdaging: creatief, spannend, soms zelfs spectaculair.
Tijdens de vaak complexe creaties van kunstwerken, ideeën van onszelf of werken van andere kunstenaars, hebben we pittige gesprekken over kunst: wat is goed, wat is kunst, wat zou ik als klant zelf in huis willen halen?
We zijn niet alleen vennoten, we zijn ook vrienden die elkaar dingen toevertrouwen. Zo wist mijn collega ook af van mijn jongensdroom om piloot te worden. Het was hij die me er drie jaar geleden van overtuigde om het ongelijk van die leraar te bewijzen.
Met beperkte kennis stapte ik het leslokaal van de vliegclub in Ursel binnen. Veel meer dan de vier windstreken kende ik niet. Fysica had ik niet gekregen op de beroepsschool en van vliegtuigtypes wist ik ook helemaal niks af. Na de eerste les slenterde ik met mijn pak boeken onder de arm een beetje moedeloos naar huis. Maar ik ben een volhouder! Dankzij de hulp van mijn lesgevers en medestudenten slaagde ik erin om alle theorie te verwerken. Naarmate de opleiding vorderde lukte het studeren steeds beter. Ik behaalde een score van 83% tijdens mijn theorie-examen in Brussel en 5 op 6 voor mijn Engelse taaltest. Niet slecht voor een bronsgieter, niet? Dat zijn van die momenten waar ik mijmer over de tijd met mijn ouders. Wat zouden ze fier zijn om me.
Momenteel heb ik 62 uur in mijn logboek en werk ik de laatste praktijkoefeningen af in Wevelgem om op korte termijn mijn PPL-licentie te behalen. Vliegen is voor mij vooral een hobby. En een reisje in het buitenland zal er in de toekomst ook misschien wel inzitten. Ik amuseer me en het inspireert mij. De luchtvaart sijpelde sindsdien ook verder binnen in mijn hoofd en in mijn werk.”
METAR, de halve propeller die schuin gemonteerd op een sokkel staat vertelt zijn eigen verhaal. De sierlijkheid van de gepolijste prop toont een code, onmiddellijk te begrijpen door de piloot. Voor een buitenstaander blijft het een een serienummer of een mysterieuze boodschap.
Icarus mag dan een van de meest geschilderde of gebeeldhouwde figuren zijn uit de Griekse mythologie, die van mij heeft een echte karakterkop met een komisch trekje. Het is een eigentijdse superheld met uitgestrekte vleugels over de volle spanwijdte, getuned met extra motoren.
Voor wie denkt dat alles al gemaakt is, zal de komende tijd ongetwijfeld nog versteld staan. Ik heb nog een hoop ideeën, eens de molen maalt is hij moeilijk te stoppen. Liefhebbers van kunst en luchtvaart zullen zeker geboeid zijn door mijn creaties en combinaties die de volgende jaren uit onze bronsgieterij zullen komen.
Reportage uit RateOne Editie 5
