REPORTAGE
Renaud Thys, 15 jaar piloot bij de Belgische luchtmacht, stak de Atlantische Oceaan over om de Koninklijke Canadese luchtmacht te vervoegen. Een ander land, een ander vliegtuig en een ander leven waarover hij enthousiast vertelt.
Luchtmachtbasis Winnipeg, provincie Manitoba, Canada. De militaire luchthaven, gelegen in het hartje van de uitgestrekte regio Canadian Prairies, herbergt een trainingscenter en verschillende operationele eenheden. Ver van de bewoonde wereld verheft zich een zwaarbeveiligd gebouw dat onderdak biedt aan de RCAF, de Royal Canadian Air Force. Hier werkt kapitein Renaud ‘Grat’ Thys. Hoewel hij de Belgische nationaliteit heeft, wordt de 35-jarige piloot er behandeld als elke andere Canadese militair. ‘Ik ben verantwoordelijk voor de coördinatietaken met betrekking tot de CF-18 Hornets’, verduidelijkt deze van oorsprong Luikenaar. ‘Ik plan de belangrijke oefeningen waaraan deze gevechtsvliegtuigen deelnemen, maar ook de verdediging van het luchtruim en de buitenlandse operaties.’ Het beheer van de vlieguren in functie van het budget en consultancy-opdrachten voor de opperbevelhebbers behoren eveneens tot zijn takenpakket. Een job die kapitein Thys niet uitvoert in het kader van een uitwisseling met de Belgische luchtmacht, maar wel als beroepsofficier bij de Koninklijke Canadese Luchtmacht. ‘Ik heb mijn eed afgelegd in Toronto op 13 juni 2016, na 15 jaar te hebben gediend onder de Belgische driekleur.’
Onder de indruk van de film ‘Top Gun’, net zoals de rest van zijn generatie, begon hij in 2001 bij Defensie met het doel piloot te worden. Na zijn opleiding vervoegde hij het 350e smaldeel van Florennes waarmee hij aan talrijke buitenlandse oefeningen en operaties deelnam. ‘Ik ben ook demonstratiepiloot op de F-16 Fighting Falcon geweest’, vertelt hij. ‘Ik wou mijn luchtmacht vertegenwoordigen en dit uitzonderlijke vliegtuig aan het brede publiek tonen.’ Een verrijkende ervaring drie jaar lang, tot in 2014. In dat jaar eindigde zijn oorspronkelijke contract. ‘Als officier van het hulpkader bedroeg de duur van mijn contract 13 jaar. Ik heb twee keer een verlenging gekregen en ik had nog een jaar kunnen blijven om dan een reeks examens af te leggen in het beroepskader, maar ik had zin om te reizen, om iets anders te doen. Ik was niet geneigd om naar de burgerluchtvaart te gaan, omdat ik mijn ervaring als militair piloot wou benutten.’ Gezien hij wist dat bepaalde Lidstaten van de Commonwealth buitenlanders in hun leger aanvaarden, besloot de piloot zijn kans te wagen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. ‘Als lid van de NAVO en partner van België, was Canada in staat om me voldoende veiligheid te bieden. Een dergelijke reconversie is nogal zeldzaam bij de Belgische luchtmacht. We zijn namelijk maar met twee Belgen bij de RCAF. De andere piloot is een vriend die me gevolgd is, toen ik hem over mijn plan sprak.’
Nu is Renaud Thys al twee jaar in het land van het esdoornblad en zijn partner en hun zoon hebben zich er vlot ingeburgerd. ‘Canada is een heel gastvrij land en mijn vrouw is van Californische origine, wat de zaken vereenvoudigt’, glimlacht de vliegenier. ‘Noord-Amerika en België hebben zowel gelijkenissen als verschillen. De cultuur is nogal verwant, maar hier is alles groter, nieuwer, soms extravaganter.’ En dan is er de winter … ‘Dat is een ander verhaal! De temperaturen dalen soms tot 40 graden onder nul en sneeuw is er in overvloed. Het is hard, maar we hebben vlug de kneepjes van de Canadezen geleerd om die te trotseren.’ Tenslotte is Canada ook immens in vergelijking met ons kleine België, wat een belangrijk verschil uitmaakt voor het werk van kapitein Thys. ‘We hebben meer tijd nodig om van Toronto naar Vancouver te gaan dan om de Atlantische Oceaan over te steken’, grapt hij. Het tweede grootste land ter wereld beschikt overigens maar over twee basissen voor gevechtsvliegtuigen om de soevereiniteit van zijn luchtruim te verzekeren. ‘NORAD, het Noord-Amerikaanse luchtdefensiesysteem lijkt erg goed op de luchtpolitie van de NAVO in Europa, maar het moet functioneren in heel specifieke geografische omstandigheden.’
In het najaar van 2019 zou hij zijn conversie op CF-18 beginnen. ‘Ik moet opgenomen worden in een klas van een squadron voor operationele conversie en wachten tot er een plaats vrij is’, legt de officier uit. Hij is wel al vertrouwd met zijn toekomstige toestel door in de back seat mee te vliegen. Hij gebruikt zijn ervaring opgedaan tijdens airshows ook om vanop de grond de veiligheid van de manoeuvres van de huidige demonstratiepiloten op CF-18 te verzekeren. De geknipte man dus om de Hornet met de Falcon te vergelijken. ‘Beide vliegtuigen kunnen een moderne bewapening meenemen en voeren hetzelfde type missies uit, hoewel ze ontworpen zijn vanuit een andere benadering van het behendigheidsconcept. De F-18, die meer geavanceerd is op het vlak van aerodynamica, kan snelheid inleveren om te kunnen manœuvreren in een heel kleine ruimte, wat onmiddellijk voordeel in een gevecht oplevert. De F-16 daarentegen zal zijn energie/snelheid behouden dankzij zijn uitzonderlijke motor evenals zijn vermogen om hoge belastingfactoren te weerstaan.’ Zo te horen is de piloot vol ongeduld om zelf het Canadese tweemotorige straalvliegtuig te besturen. Maar hij geeft ook toe dat hij niet koste wat het kost wil vliegen. ‘Ik heb eerder interesse voor een loopbaan waarbij ik fundamentele zaken kan behandelen en toekomststrategieën kan bepalen.’ ‘Grat’ is in dienst bij de RCAF voor een periode van 9 jaar en daarna heeft hij de mogelijkheid om zijn contract elke 4 jaar te verlengen tot zijn pensioen. We kunnen hem enkel nog een mooie en lange tweede carrière wensen onder de Canadese vlag.
door: Michaël Lesent
Reportage uit: RateOne editie 06
